Hola

Hola,

Verrassing van WH: hij komt aanstaande donderdag naar Antigua!

Leuk voor jullie dat het in Nederland zo warm is. Hier regent het lekker veel, dus ik voel me helemaal thuis!

Vorige week ben ik met het project mee geweest om te kijken hoe een paar kinderen wonen. Zoals je je misschien kan voorstellen is zo’n huis niet meer dan vier palen, een paar golfplaten en één of twee bedden zonder matras (dus slapen op de spiralen) waar de hele familie het dan mee moet doen. Buiten wordt er gekookt op wat stenen. Super armoedig dus, maar het is er wel heel erg mooi. Al heeft zo’n familie daar niet veel aan. Het lijkt misschien alsof ik geen gevoel heb, maar het schokte me niet. Dat komt omdat de kinderen hier allemaal zo enthousiast en vrolijk zijn en zo blij met de school. Ik ben naar een van de armste families geweest, maar het jongetje van die familie (zie foto van Coco bij vorige bericht) is werkelijk waar het meest vrolijke kind dat ik ooit heb gezien. Een klein ADHD-tje. Misschien is het een compensatie voor het leven dat hij thuis heeft, maar het is een geweldig kind.

Ik heb één dag een andere klas gehad, omdat dat voor mij beter uitkwam met mijn eigen Spaanse lessen. Gelukkig kwam ik er nog die dag achter dat er niemand anders was om mijn vorige klasje les te geven. Toen de kinderen me kwamen vragen waarom ik hun juf niet meer wilde zijn, kon ik dat natuurlijk niet aan en ben weer teruggekeerd. Ik vertrek nu wel een half uur eerder om zodoende nog tijd te hebben om te lunchen voordat ik naar mijn eigen lessen of een interview ga. In dat half uur kunnen ze dan zelf wat lezen en tekenen ofzo. Eén van de opdrachten die ik ze heb gegeven is om iets over zichzelf en hun familie te schrijven. Nadat eerst is beschreven met hoeveel mensen (opa’s, oma’s, tantes, etc.) ze in een ‘huis’ wonen, gaat zo’n verhaal dan ongeveer zo: ‘ik ben heel gelukkig want in mijn huis is geen gebrek aan eten en er is altijd vrolijkheid’. ‘Mijn leven is mooi want ik heb familie'. 'Mijn vader werkt hard zodat wij kleren en schoenen hebben om naar school te gaan. Daarom wil ik mijn ouders bedanken voor alles dat ze voor ons doen en ook god, omdat hij mij mijn ouders heeft gegeven’. ‘Mijn moeder is mooi en werkt veel of ze maakt het eten en dat is erg lekker. Ik wil een goede man worden om mijn vader en moeder te kunnen helpen’. Bedenk dus dat deze kinderen tussen de 11 en 13 jaar zijn. Het raakt mij in ieder geval diep om zoiets te lezen.

Vorige week ook met het schooltje naar het strand geweest. Geweldig! Veel van de kinderen die hier wonen zijn nog nooit hun dorp uitgeweest, laat staan dat ze de zee wel eens hebben gezien. In het begin waren ze super bang en durfden alleen met hun tenen in het water. Ze gingen echter steeds verder de zee in. De meeste kinderen kunnen niet zwemmen en de zee heeft hier een super sterke stroom. Voor ons als vrijwilligers (de Guatemalteekse docenten waren zelf net kleine kinderen) dan ook de taak om als lifeguards op te treden. Aan de andere kant van het strand is ook een rivier die aan de zijkant ondiep is. Hier konden de wat mindere helden spelen en een beetje leren zwemmen. Van deze dag zijn foto’s bij dit bericht gevoegd.

Afgelopen week ben ik uitgeweest in Guatemala Stad met mensen van mijn salsaschool. Daar kwamen dus alleen maar mensen die echt megagoed konden dansen met als gevolg dat wij allemaal niet meer durfden. Maar met wat drankjes kwam ook wat meer moed en het was een geslaagde avond.

Gelukkig kan je hier overal voetbal kijken en staat het ook overal constant aan. Zondag (voor ons hier 8 uur ’s ochtends) in een café gekeken dat vol zat met Nederlanders of Guatemalteken met een oranje shirt aan.

Liefs,
Jooske