Jooske de juf

Mijn eerste week als juf zit erop! Ik heb een paar foto’s van het schooltje bijgevoegd. Het zijn er niet zoveel, want ze hebben liever niet dat je foto’s maakt, maar ik wilde jullie toch graag laten zien hoe het er uit ziet.

Hoe zag mijn week eruit? Ik ontbijt nu om 6.30 uur (de rest van mijn huis later) om iets na 7 uur te vertrekken. Even een stukje lopen en dan pak ik vervolgens de Chickenbus (met zoveel mogelijk mensen op een bankje van 1 meter zitten) naar Alotenango, waar de school is. Om 8 uur gaat de school open. De kinderen poetsen dan eerst hun tanden en krijgen een vitaminepil. Om 10 uur is er pauze en krijgt iedereen iets gezonds te eten en te drinken. De school bevat zo rond de 80 kinderen die zijn ingedeeld in: een groep 6-jarigen die een jaar worden voorbereid om naar de lagere school te gaan, de reguliere leerlingen en een groep kinderen die ergens anders naar een publieke school gaat, maar op ‘mijn’ school extra lessen en huiswerkbegeleiding krijgt. Je moet je voorstellen dat hier op een publieke school zo’n 60 kinderen 1 docent delen. Ze kunnen dan ook vaak wel wat extra aandacht gebruiken. Er zijn 8 betaalde Guatemalteekse docenten die worden ondersteund door een groep van zo’n 15/20 vrijwilligers.

De kinderen hebben het over het algemeen niet makkelijk thuis en kunnen grote problemen hebben. Belangrijk is dan ook dat wij ze veel persoonlijke aandacht en (sorry voor de EO tekst) liefde geven. We mogen dan vooral ook niet streng optreden. Maar net als in elk land hebben ook deze kinderen niet altijd even veel zin om stil te zitten en aan het werk te zijn. Best lastig om ze dan rustig te houden! Deze week had ik 6 reguliere leerlingen (5 jongens en 1 meisje) tussen de 11 en 13 jaar. Dit zijn de oudste leerlingen. Zij hebben les tot 12.30 uur waarna. Dan ben ik vervolgens om 13.30 uur thuis, prop m’n lunch naar binnen en heb om 14.00 uur mijn eigen Spaanse lessen tot 18.00 uur. Om 19.00 uur avondeten en dan aan m’n sociale leven werken of naar de salsales.

Een project van de school is het inzamelen van kleding om die vervolgens aan de kinderen en hun familie uit te delen. Grappig om te zien dat er nu dus een jongetje in mijn klas met een oranje sjaal omloopt van de Rabobank. Kan hij mooi gebruiken voor het WK!

Misschien klinkt het voor jullie raar, maar aangezien alles de hele dag in het Spaans gaat, ik veel nieuwe indrukken opdoe en in een andere omgeving zit, is het een zwaar programma. Ik ben sinds donderdagavond dan ook min of meer gecrashed (misselijk, duizelig), wat er toe heeft geleid dat ik afgelopen vrijdag niet mee kon naar een dagje uit met alle vrijwilligers en docenten. Fijn om dan in een familie te zitten met een moeder die af en toe even komt checken of je nog wel leeft of iets nodig hebt. Vanaf maandag ga ik huiswerkbegeleiding geven, wat tot 11.45 uur duurt (i.p.v. 12.30 uur). Dit geeft me dan net iets meer tijd om gewoon te lunchen en brengt hopelijk wat rust. Maar goed, het gaat nu weer beter en iedereen is hier minimaal één keer ziek. Komt toch door de andere omstandigheden in een land als Guatemala.

Naast foto’s van het schooltje kun je ook foto’s van mijn derde en waarschijnlijk laatste kamer zien (Tessa, ik kijk uit op de vulkaan, dus dat moet jouw kamer geweest zijn), wat mensen waar ik hier mee optrek, wat foto´s van Antigua en Jeanette en Klaus met baby Majsa. Ik ken hun nog van de vorige keer dat ik hier was. Jeanette is aan Klaus (Guatemalteek) blijven plakken en ze hebben sinds 3 maanden een baby. Ik ben afgelopen weekend bij hen op bezoek geweest in Guatemala City. Was echt super om hen weer te zien en om te zien waar ze wonen! Ze gaan vanaf volgend jaar in Denemarken (Jeanette is Deens) wonen, omdat Jeanette het hier nu toch wel gehad heeft. Het is een mooie ervaring, maar het kan moeilijk zijn om hier echt permanent te wonen.

Ik vind het zelf echter nog steeds heerlijk om hier te zijn. Ik maak leuke en minder leuke dingen mee en leer hierdoor meer over het leven in Guatemala. Hoewel hier veel mensen wonen, heerst er toch een rustige sfeer, is er overal muziek (je zou bijna gaan dansen op straat), zijn de meeste mensen vriendelijk en ben ik blij dat ik hier nog wel even kan zijn!

Donderdag heb ik mijn eerste interview op de Nederlandse ambassade. Spannend!

Groetjes,
Jooske